Kayıp Hislerim...
Yorgun ve tempolu geçen günlerin sonunda nihayet kendimi yazarken bulabildim. Uzun zamandır kelimelerle bu kadar içten buluşmamıştım. Aslında bugün beni yazmaya iten şey, bir arkadaşımla yaptığım kısa ama derin bir sohbet oldu. Sohbet sırasında ona “Nasıl ağlayabiliyorsun?” diye sordum. Soruma şaşırdı. “Nasıl yani, sen ağlamıyor musun?” dedi. O an bir sessizlik çöktü üzerime. Düşündüm… Gerçekten de, ne zamandır ağlamadığımı hatırlamıyordum. En son ne için ağladığımı, hangi duygunun beni o noktaya getirdiğini hatırlamaya çalıştım ama cevabını bulamadım. O kadar uzun zamandır bazı hisleri içimde yaşamaya, belli etmemeye çalışmışım ki… galiba artık o hisleri de kaybetmişim. Kendimi korumak için ördüğüm duvarlar, fark etmeden beni kendi içime hapsetmiş. Ağlamak, derin derin düşünmek, içini dökmek… bunların hepsi bir zamanlar bana çok tanıdık duygulardı. Şimdi ise yabancı gibiler. Üzüldüğüm anlar olmuyor mu? Elbette oluyor. Ama artık tepki veremiyorum. Acıya gülmek dedikleri hâl v...