Bir Cansu Dalgası,

  Bazen öyle kitaplar vardır ki, kapağını açtığınız anda “Acaba ben de bir vaka mıyım?” diye düşünmeye başlarsınız. İşte Gary Small ve Gigi Vorgan’ın yazdığı Bir Psikiyatristin Gizli Defteri tam da böyle bir kitap. Normalde başkasının sırlarını okumak ayıp sayılır ama bu kitapta doktorun izniyle hastaların en sıra dışı, en garip, en “yok artık!” dedirtecek hikâyelerine göz atıyorsunuz. Kitap, ciddi bir psikiyatri dersi vermiyor; daha çok “akıl sağlığı nedir, nerede başlar nerede biter?” sorusunu akıcı bir dille düşündürüyor. Ama işin komik yanı şu: Okurken kendinizden parçalar buluyorsunuz. Mesela bir vaka obsesif bir şekilde her şeyi kontrol etme takıntısından bahsediyor. Ben de bir yandan kitabı okurken “Ojelerim kurudu mu, acaba sürdüğümde taşmış mı?” diye her sayfada tırnaklarıma bakıyorum. İşte tam bir vaka örneği! Kitabın en güzel yanı, psikiyatrinin soğuk laboratuvar havasını değil, hayatın içinden hikâyeleri anlatması. Hani hepimiz günlük hayatta “Ben deli miyim acaba?”...

 Bugün, sıradan bir günün içinde sıradışı bir düşünceye takıldım. Hayal kurarken bile ne kadar sınırlı düşündüğümüzü fark ettim. İnsan zihni aslında sonsuz ihtimali barındırıyorken, biz hayallerimizi küçücük kutulara sığdırıyoruz. Çevremiz, geçmiş deneyimlerimiz, yaşadıklarımız... Hepsi hayallerimizin sınırlarını belirleyen görünmez duvarlar haline geliyor. Oysa insan hayallerinde özgür olmayacaksa ne zaman özgür hissedecek ki? Belki de hayal kurmak, evrene mesaj göndermenin en saf hâlidir; insan neyin hayalini kurarsa sanki evren onu gerçekleştirmek için zamanını kolluyor.  Bazen sadece doğru zaman, doğru insan, doğru yer ve doğru fırsat bekleniyor gibi geliyor bana. Belki de bu yüzden hayal kurmak bana gökyüzünü hatırlatıyor. Çünkü gökyüzüne bakarken kendimi evimde gibi hissediyorum; uçsuz bucaksız, hiçbir sınıra sığmayan bir ev. Küçükken yıldızları izlerken göz yanılsamalarını yıldız kayması sanır, hemen dilek dilerdim. Hatta kendimce gözümün gördüğü en büyük yıldızı seçer,...

 Uzun ve yorucu bir iş temposunun ardından, nihayet bilgisayarımın başına geçip sana yazabiliyorum. Nereden başlamalıyım diye düşündüm, galiba önce beni en mutlu eden anlardan başlamak en güzeli olacak. Kardeşimle küçük bir kaçamak yaparak kendimizi İzmir yollarında bulduk. On saat süren uzun bir otobüs yolculuğunun ardından, nihayet nefes aldığım şehre ayak basabildim. “Nefes aldım” derken, bunu elbette manevi anlamda söylüyorum; çünkü İzmir’in sıcağı ve nemi yüzünden fiziksel anlamda nefes almak pek de kolay değildi . 😊 İlk gün kardeşimle konaklayacağımız yeri bulduktan sonra rotamızı Şirince’ye çevirdik. Şaraplarıyla ünlü bu yerde, farklı tatları denedik. Ankara’da sokakta patates-soğan satılır gibi şarap satıldığını görmeye alışık olmadığımız için bana oldukça ilginç gelmişti. Üstelik fiyatlar da düşündüğümden çok daha uygundu. Gittiğimiz her dükkânda ise mutlaka büyük bir Atatürk posteri veya sözü vardı. O kadar hoşuma gitti ki içimden “Keşke Ankara’da da aynı şekilde olsa”...

 Dolu doluu geldimm sanaa Bu hayatı bu aralar ne kadar dolu dolu yaşıyorum böyle bende şaşırır oldum kendime :) Dünden önceki  gün kırıkkaleye arkadaşımın yanına gittim dolu bir gün geçirdikten sonra bugün apar topar Ankara’ya dönüp İzmir’e gidiyoruumm 😍 Bekleee İzmiiirr benn gellliiiyoooruummm Kardeşimle güzel bir tatil yapmaya tekrar geliyoruuumm 😇❤️ Evin yolunu unutmuşuz  annem öyle diyor  Esmerleştim iyice yandııımm yandııımm Bacaklarım kollarım renk değiştirdi 🤣 Neyse neysee  detaylar gelincee :))