Hepimiz Biraz Vaka Değil Miyiz?

-


 Bazen öyle kitaplar vardır ki, kapağını açtığınız anda “Acaba ben de bir vaka mıyım?” diye düşünmeye başlarsınız. İşte Gary Small ve Gigi Vorgan’ın yazdığı Bir Psikiyatristin Gizli Defteri tam da böyle bir kitap. Normalde başkasının sırlarını okumak ayıp sayılır ama bu kitapta doktorun izniyle hastaların en sıra dışı, en garip, en “yok artık!” dedirtecek hikâyelerine göz atıyorsunuz.


Kitap, ciddi bir psikiyatri dersi vermiyor; daha çok “akıl sağlığı nedir, nerede başlar nerede biter?” sorusunu akıcı bir dille düşündürüyor. Ama işin komik yanı şu: Okurken kendinizden parçalar buluyorsunuz. Mesela bir vaka obsesif bir şekilde her şeyi kontrol etme takıntısından bahsediyor. Ben de bir yandan kitabı okurken “Ojelerim kurudu mu, acaba sürdüğümde taşmış mı?” diye her sayfada tırnaklarıma bakıyorum. İşte tam bir vaka örneği!


Kitabın en güzel yanı, psikiyatrinin soğuk laboratuvar havasını değil, hayatın içinden hikâyeleri anlatması. Hani hepimiz günlük hayatta “Ben deli miyim acaba?” diye bir düşünürüz ya, bu kitap onu tatlı tatlı sorgulatıyor. Ve evet, spoiler: Hepimiz az çok bir parça “ilginç” sayılırız. 🙃


Bir de kitap öyle sürükleyici ki, “bir bölüm daha okuyayım” derken saat üçte kendinizi “uykusuzluk sendromu” vakalarını okurken bulabiliyorsunuz. Yani ironik bir şekilde kitap, yeni bir vaka daha yaratma potansiyeli taşıyor.


Sonuç olarak, Bir Psikiyatristin Gizli Defteri sadece psikolojiye meraklı olanların değil, kendini tanımak isteyen herkesin okuyabileceği bir kitap. Samimi, öğretici ve bolca düşündürücü. Hem de çaktırmadan “kendini terapiye götüren kitap” tadında.


Şimdi soruyorum: Sizce hangimiz “en sıradışı vaka” olmaya adayız? 😉


Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Bir Pazar Sabahı Hayallerin Peşinde

-
Bir pazar sabahı yollara düşmüşüm yine, hayallerimin peşinden koşmaya. İlk satırlarımı da bu hayallerin peşinden koştuğum sabahın yollarında, kulağımda Mor ve Ötesi – Bir Derdim Var şarkısıyla atıyorum işte. Koşa koşa yorulan ayaklarım, kalmayan gücümle, uykunun en tatlı saatlerinde kalktım… direniyorum. Bazen insan ne için yola çıktığını unutsa da, o ilk adımı atan kalbin titreyişi her şeyi hatırlatıyor. Bugün de öyle bir sabah. Gözlerim yarı kapalı, bedenim uykuyla savaşıyor ama ruhum uyanık, çünkü bir hayalin peşinden koşuyorum.  Çünkü bir şeyleri değiştirmek, dönüştürmek istiyorum. Hayat bir yolculuk, evet klişe… ama öyle. Ve ben bu yolculukta nereye varacağımı bilmiyorum, ama nereden başladığımı hiç unutmayacağım. 
Devamı

Kahveyle başlayan, umutla biten :)

-
Resim
Günaaydıııınnnlaar efeniiimmm , günaayyydııınnn :) Güne kahveyle başlayan, ama artık yorgunluğunu kahvenin bile alamadığı bir serüvenin içindeyim. Kahveyle aramda oluşan bağ, sigara ya da alkol bağımlılığına benziyor artık. Bu bir istek değil; düpedüz ihtiyaç. Laneet olsunnn :) Eskiden 3'ü 1 arada kahvelere şeker atarak başlardım güne. Bende neymişim be düpedüz şeker içiyormuşum . Şimdi ise sade ve acı kahvenin sıkı bir tiryakisiyim. Damak zevkim mi değişti, yoksa hayat bana kahvenin bile acısını sevdirdi mi, bilmiyorum.  Neyse, sabah sabah bu kadar uzun satırları sadece “kahve bağımlısıyım” demek için yazmadım aslında. Bugün güzel şeylerden konuşmak istiyorum. Biraz umut etmek, bu düzenin bir gün değişeceğine inanmak, yüzüme küçük de olsa bir tebessüm kondurmak istiyorum. Anlık ruh halim de  biraz karışık — tıpkı Spotify listelerim gibi. Bir Tuğkan şarkısı başlıyor o şarkıyı dinlerken hissettiklerimi yaşıyorum tekrardan  sonra  bir Naim Süleymanoğlu filminde yapı...
Devamı

Geçmişe özlem, geleceğe hasret…

-
Bugün bilgisayardaki eski fotoğraflarımla uzun uzun bakıştık. Her karede bir anı, her karede başka bir Cansu vardı. Her yıl, bir önceki yıldan daha hevesli, daha hayat dolu, küçük şeylerle mutlu olmayı bilen bir Cansu… Gözlerindeki o pırıltıyı gördüm. Ve birden içimden “Heey gidi günleer heey…” dedim. Ardından derin bir iç çekiş… Hani o meşhur video var ya, adam yayında bağırıyor: “Geri verin lan bana kaybolan yıllarımı!” İşte tam da o ses çınladı kulağımda. Gelecek gerçekten daha güzel günleri getirir mi, bilmiyorum. Ama bugün bir kez daha fark ettim: Geçmişin mutluluğunu, saf neşesini ne kadar çok özlemişim. Aslında özlediğim “geçmiş” değil sadece. Ben, yüzü gülen, hayat dolu olan, sevmeyi bilen… Küçücük şeylerle bile mutlu olabilen o eski Cansu’yu özledim. Bu yorgun, içi suskun, aynaya baktığında kendini tanımakta zorlanan Cansu’yu değil… Ben o içi ışık dolu Cansu’yu istiyorum. Onu geri istiyorum. Şimdi Müslüm Gürses’e bağlayıp, “Yıllar utansın!” diye haykırmak geliyor içimden. Düşü...
Devamı