Anlatamadıklarımın Satırları

-

 İçimde susmayan, kelimelerin bile yetmediği bir ağlama hissi var.

Gökyüzünü izlediğim, uykunun gelmediği, kendimi yazarak iyi hissetmeye çalıştığım uzun bir geceden yazıyorum bu satırları.

Ne yazacağımı dahi bilmeden yazmaya çalışıyorum, karalıyorum bir şeyler işte bu gecede.

Aslında nereden başlayacağımı bilmiyorum… Sustuklarım mı daha ağır gelmeye başladı, yoksa taşıdığım yükler mi, bilemiyorum. Bunları yazarken hala gözümden süzülen yaşlar ve derin bir iç çekiş var.

Kalbimin tam ortasında bastırdığım ama bir türlü dinmeyen bir sızı taşıyorum sanki. Her nefeste daha çok hissedilen, kelimelere sığmayan bir acı gibi. 

İnsan bazen kalabalıklar içinde bile yapayalnız hissedebiliyor. Ve o yalnızlık öyle bir his ki; anlatmaya çalıştıkça daha da büyüyor.


Bu gece başka… Her zamankinden farklı bir boşluk var içimde.

Düşünceler susmuyor, geçmiş anılar kafamın içinde dönüp duruyor. Olmuşlar, olmamışlar, söylenmişler ve hep sustuklarım…

Sanki her biri ayrı bir yara gibi içimde. Sustukça büyüyen, konuşulmayınca derinleşen… Ve ben, onları anlatmak yerine yutkunmayı seçmişim hep.

Belki de bu yüzden şimdi kalem elimde, yazmakla avunuyorum. Çünkü bazen yazmak, söyleyemediklerinin en sessiz çığlığı oluyor.


Zaman zaman durup derin bir nefes alıyorum. Gözlerimi kapatıyorum ama içimdeki ağırlık geçmiyor.

Uykunun gelmemesi bile bir tesadüf değil belki de… Çünkü bazı geceler, insanın kalbi dinlenmek istemiyor. Sadece biraz anlaşılmak, biraz hafiflemek istiyor.

Yazdıkça içimdeki düğüm çözülür mü bilmiyorum ama en azından deniyorum.

Çünkü biliyorum; bazen kalbimizdeki yangına sadece kelimeler su olabilir.

Ve ben bu gece, kelimelere tutunarak ayakta kalmaya çalışıyorum.

Sadece biraz rahatlamak için, sadece biraz olsun içimi dökmek için…


Kimse duymasa da, kimse anlamasa da bu yazı benim kendime attığım bir çığlık belki de.

Sessizce dökülen gözyaşlarımın, iç çekişlerimin yankısı.

Belki sabah daha iyi hissederim. Belki de sadece bu geceyi atlatmam gerekiyor.

Ama her şeye rağmen biliyorum, yazmak iyi geliyor.

Çünkü yazmak, ne olursa olsun içimde bir yerleri hâlâ iyileştirebildiğimin kanıtı.

Ve bu da bir başlangıç… Sessiz ama umutlu bir başlangıç.


Yorumlar

  1. Yalçın Güler8 Haziran 2025 03:52

    Kelimelere dökülmüş ama sanki satır aralarında hâlâ söylenememiş çok şey vardı. O "susmayan ağlama hissi" çok tanıdık geldi bana da…

    Bazen insan gerçekten neden ağlamak istediğini bile bilmiyor ama içinde bir şeylerin kırıldığını hissediyor. Senin bu kadar içten yazman, bu duyguları açıkça paylaşman, sadece yazmak değil; bir nevi cesaret aslında.

    Bizler, blog yazarı olarak gerçekten bazı geceler sadece yazarak kurtuluyoruz. Anlatamadıklarını, anlamayanlara rağmen kendi içinde anlamlandırmaya çalışmak… İşte bu da bir iyileşme yöntemi aslında.

    YanıtlaSil
  2. Cansu’dan Ay Işığında Yazılmış Satırlar20 Haziran 2025 07:41

    sanırım bizler de yazarak iyileşiyoruz

    YanıtlaSil

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Bir Pazar Sabahı Hayallerin Peşinde

-
Bir pazar sabahı yollara düşmüşüm yine, hayallerimin peşinden koşmaya. İlk satırlarımı da bu hayallerin peşinden koştuğum sabahın yollarında, kulağımda Mor ve Ötesi – Bir Derdim Var şarkısıyla atıyorum işte. Koşa koşa yorulan ayaklarım, kalmayan gücümle, uykunun en tatlı saatlerinde kalktım… direniyorum. Bazen insan ne için yola çıktığını unutsa da, o ilk adımı atan kalbin titreyişi her şeyi hatırlatıyor. Bugün de öyle bir sabah. Gözlerim yarı kapalı, bedenim uykuyla savaşıyor ama ruhum uyanık, çünkü bir hayalin peşinden koşuyorum.  Çünkü bir şeyleri değiştirmek, dönüştürmek istiyorum. Hayat bir yolculuk, evet klişe… ama öyle. Ve ben bu yolculukta nereye varacağımı bilmiyorum, ama nereden başladığımı hiç unutmayacağım. 
Devamı

Kahveyle başlayan, umutla biten :)

-
Resim
Günaaydıııınnnlaar efeniiimmm , günaayyydııınnn :) Güne kahveyle başlayan, ama artık yorgunluğunu kahvenin bile alamadığı bir serüvenin içindeyim. Kahveyle aramda oluşan bağ, sigara ya da alkol bağımlılığına benziyor artık. Bu bir istek değil; düpedüz ihtiyaç. Laneet olsunnn :) Eskiden 3'ü 1 arada kahvelere şeker atarak başlardım güne. Bende neymişim be düpedüz şeker içiyormuşum . Şimdi ise sade ve acı kahvenin sıkı bir tiryakisiyim. Damak zevkim mi değişti, yoksa hayat bana kahvenin bile acısını sevdirdi mi, bilmiyorum.  Neyse, sabah sabah bu kadar uzun satırları sadece “kahve bağımlısıyım” demek için yazmadım aslında. Bugün güzel şeylerden konuşmak istiyorum. Biraz umut etmek, bu düzenin bir gün değişeceğine inanmak, yüzüme küçük de olsa bir tebessüm kondurmak istiyorum. Anlık ruh halim de  biraz karışık — tıpkı Spotify listelerim gibi. Bir Tuğkan şarkısı başlıyor o şarkıyı dinlerken hissettiklerimi yaşıyorum tekrardan  sonra  bir Naim Süleymanoğlu filminde yapı...
Devamı

Geçmişe özlem, geleceğe hasret…

-
Bugün bilgisayardaki eski fotoğraflarımla uzun uzun bakıştık. Her karede bir anı, her karede başka bir Cansu vardı. Her yıl, bir önceki yıldan daha hevesli, daha hayat dolu, küçük şeylerle mutlu olmayı bilen bir Cansu… Gözlerindeki o pırıltıyı gördüm. Ve birden içimden “Heey gidi günleer heey…” dedim. Ardından derin bir iç çekiş… Hani o meşhur video var ya, adam yayında bağırıyor: “Geri verin lan bana kaybolan yıllarımı!” İşte tam da o ses çınladı kulağımda. Gelecek gerçekten daha güzel günleri getirir mi, bilmiyorum. Ama bugün bir kez daha fark ettim: Geçmişin mutluluğunu, saf neşesini ne kadar çok özlemişim. Aslında özlediğim “geçmiş” değil sadece. Ben, yüzü gülen, hayat dolu olan, sevmeyi bilen… Küçücük şeylerle bile mutlu olabilen o eski Cansu’yu özledim. Bu yorgun, içi suskun, aynaya baktığında kendini tanımakta zorlanan Cansu’yu değil… Ben o içi ışık dolu Cansu’yu istiyorum. Onu geri istiyorum. Şimdi Müslüm Gürses’e bağlayıp, “Yıllar utansın!” diye haykırmak geliyor içimden. Düşü...
Devamı