Bahar Rüzgarı Değil, Polen Tokadı

-

 Her yıl baharın geldiğini kuş cıvıltılarından ya da tomurcuklanan ağaçlardan değil, burnumun bana verdiği sinyallerden anlıyorum. Polenlerin gizli habercisi gibi hissediyorum kendimi artık. Hani bazı insanlar baharda aşkla, enerjiyle dolar ya… İşte ben o sırada burnumla savaşıyor, gözlerimi ovuşturmaktan kırmızı panda gibi dolaşıyorum.

Olur olmadık her yerde bir hapşırık, bir göz kaşıntısı, bir burun akıntısı... Adeta vücudum “bahar geldi!” diye alarm veriyor. Dışarıda yürürken bir çiçekle göz göze gelmem bile burun spreyine koşma sebebim olabilir.

Ama en efsane dönem? Tabii ki pandemi zamanı. Otobüse biniyorum, üst üste üç kere hapşırıyorum, o an insanların gözlerinde gördüğüm o bakış… “Virüslü! Bu kesin corona, bir de otobüse binmiş, yazıklar olsun!” Herkes geriye çekiliyor, adeta görünmez bir çember çiziliyor etrafıma. Halbuki ben sadece “bahar alerjisi mağduruyum” demek istiyorum. Keşke alnımda bir yazı olsaydı: “Negatifim ama alerjim pozitif!”

Şimdi corona bitti belki ama ben hâlâ baharla savaştayım. Cebimde göz damlaları, çantamda burun spreyi, yastığımda mendiller... Evden çıkarken ilaçlarımı almazsam kendimi çıplak gibi hissediyorum. Gözümdeki kaşıntı bir yana, burnumla bir düet yapıyorum sanki; tıkan, açıl, hapşır!

Annem bir gün baktı çantama:
— “Cansu, ne çok ilacın var! Yaşlılar gibi olmuşsun.”
Canım annem… Bu alerjik hassas bünyeyle genç kalmak mümkün mü? Evet, yaşlılar gibi oldum ama medikal donanımda resmen uzmanlaştım.

Bazen diyorum ki, bu alerjinin Nobel’i olsaydı kesin aday gösterilirdim. Baharın tadını doya doya çıkaran insanlara imreniyorum ama yapacak bir şey yok. Ben ve polenler arasındaki bu kadim savaş, her yıl tekrar eden bir sezondur. 

Neyse ki artık yalnız değilim. Belki sen de bu yazıyı okurken aynı dertten mustaripsin. O zaman sana sesleniyorum sevgili alerji dostu:
Yanındayım. Mendilini uzat, beraber hapşuralım. 

Yorumlar

  1. Yalçın Güler8 Haziran 2025 03:58

    Bu yazıyı görünce aklıma yıllar önce benim yazım geldi :) Bir bahar alerjisi mağduru olarak seni çok ama çok iyi anlıyorum.

    Pandemi'den önce o kadar çok sitem etmiştim ki millete, tüm sinirimi atıp “Umarım bir gün sizde maskeyle yaşamaya alışırsınız sürekli maske takarsınız ve beni anlarsınız” gibi bir söylemde bulunmuştum. Nereden bilebilirdim ki bir kaç yıl sonra herkesin maskeyle gezeceğini :) :)

    happpşşşuuuuu

    YanıtlaSil

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Bir Pazar Sabahı Hayallerin Peşinde

-
Bir pazar sabahı yollara düşmüşüm yine, hayallerimin peşinden koşmaya. İlk satırlarımı da bu hayallerin peşinden koştuğum sabahın yollarında, kulağımda Mor ve Ötesi – Bir Derdim Var şarkısıyla atıyorum işte. Koşa koşa yorulan ayaklarım, kalmayan gücümle, uykunun en tatlı saatlerinde kalktım… direniyorum. Bazen insan ne için yola çıktığını unutsa da, o ilk adımı atan kalbin titreyişi her şeyi hatırlatıyor. Bugün de öyle bir sabah. Gözlerim yarı kapalı, bedenim uykuyla savaşıyor ama ruhum uyanık, çünkü bir hayalin peşinden koşuyorum.  Çünkü bir şeyleri değiştirmek, dönüştürmek istiyorum. Hayat bir yolculuk, evet klişe… ama öyle. Ve ben bu yolculukta nereye varacağımı bilmiyorum, ama nereden başladığımı hiç unutmayacağım. 
Devamı

Kahveyle başlayan, umutla biten :)

-
Resim
Günaaydıııınnnlaar efeniiimmm , günaayyydııınnn :) Güne kahveyle başlayan, ama artık yorgunluğunu kahvenin bile alamadığı bir serüvenin içindeyim. Kahveyle aramda oluşan bağ, sigara ya da alkol bağımlılığına benziyor artık. Bu bir istek değil; düpedüz ihtiyaç. Laneet olsunnn :) Eskiden 3'ü 1 arada kahvelere şeker atarak başlardım güne. Bende neymişim be düpedüz şeker içiyormuşum . Şimdi ise sade ve acı kahvenin sıkı bir tiryakisiyim. Damak zevkim mi değişti, yoksa hayat bana kahvenin bile acısını sevdirdi mi, bilmiyorum.  Neyse, sabah sabah bu kadar uzun satırları sadece “kahve bağımlısıyım” demek için yazmadım aslında. Bugün güzel şeylerden konuşmak istiyorum. Biraz umut etmek, bu düzenin bir gün değişeceğine inanmak, yüzüme küçük de olsa bir tebessüm kondurmak istiyorum. Anlık ruh halim de  biraz karışık — tıpkı Spotify listelerim gibi. Bir Tuğkan şarkısı başlıyor o şarkıyı dinlerken hissettiklerimi yaşıyorum tekrardan  sonra  bir Naim Süleymanoğlu filminde yapı...
Devamı

Geçmişe özlem, geleceğe hasret…

-
Bugün bilgisayardaki eski fotoğraflarımla uzun uzun bakıştık. Her karede bir anı, her karede başka bir Cansu vardı. Her yıl, bir önceki yıldan daha hevesli, daha hayat dolu, küçük şeylerle mutlu olmayı bilen bir Cansu… Gözlerindeki o pırıltıyı gördüm. Ve birden içimden “Heey gidi günleer heey…” dedim. Ardından derin bir iç çekiş… Hani o meşhur video var ya, adam yayında bağırıyor: “Geri verin lan bana kaybolan yıllarımı!” İşte tam da o ses çınladı kulağımda. Gelecek gerçekten daha güzel günleri getirir mi, bilmiyorum. Ama bugün bir kez daha fark ettim: Geçmişin mutluluğunu, saf neşesini ne kadar çok özlemişim. Aslında özlediğim “geçmiş” değil sadece. Ben, yüzü gülen, hayat dolu olan, sevmeyi bilen… Küçücük şeylerle bile mutlu olabilen o eski Cansu’yu özledim. Bu yorgun, içi suskun, aynaya baktığında kendini tanımakta zorlanan Cansu’yu değil… Ben o içi ışık dolu Cansu’yu istiyorum. Onu geri istiyorum. Şimdi Müslüm Gürses’e bağlayıp, “Yıllar utansın!” diye haykırmak geliyor içimden. Düşü...
Devamı