Bir Göl Kenarında Bıraktığım Yükler

-

 

Sabahın köründen en azından bana göre sabahın körü olan bir saatten günaydın! Sanırım yaşadıklarımı yazmam bazen bir günü değil, daha uzun bir zamanı anlatabiliyor. :) Dün mesela… Yüzmeye gitmek için hazırlanıyordum. Çantam hazır, enerjim tam. Son anda plan değişti, rota yüzmeden pikniğe döndü. Ne kadar bağlantılı, değil mi? :) Hahaha! Arkadaşımla plan yaptım, çantamı hazırladım, tam çıkacakken… Evimin sultanı  aradı. “Akşam biz Mavi Göl'e çay içmeye gidiyoruz, sen de gelsene,” dedi. O an o fikir beni daha çok cezbetti. Çünkü uzun zamandır dışarıya hep bir yerlere yetişmek için çıkıyordum. Sürekli bir koşturma, sürekli bir tempo… Temiz hava almak, biraz yürümek, yavaşlamak… Gerçekten iyi gelecekti. Tamam dedim. Sepeti ben hazırladım. Tabii Cansu’nun klasik unutkanlıkları da devredeydi. Çaya gidiyoruz ama şeker yok. Ben çaya şeker atmıyorum, eyvallah ama onların attığını unutmam peki :)Hahaha! Neyse ki yolda hallettik. Ateşte pişen çayın keyfi bir başka oluyor ya… Çayı pek sevmeyen ben bile kaç bardak içtim, bilmiyorum. :) 

 Yanıma biraz ekmek almıştım. Yemek için değil, göldeki su kuşlarını beslemek için. Bir tam ekmeği attım onlara, inanılmaz keyifliydi. Sonra küçük bir kız geldi yanıma. Elinde ekmek yoktu ama gözleriyle ekmeği izliyordu. “Gel, sen de at,” dedim. Ekmeği böldüm, verdim ona. Kız... sanki küçüklüğümdü. Zayıf, esmer, siyah saçlı… Kendi küçüklüğümle bakıştım bir anlığına. Biraz yürüdüm sonra. Sessiz bir köşe buldum, kimselerin olmadığı… Göl manzaralı bir taşın üzerine oturdum. Kulaklığımda müzik, gözüm gökyüzünde. Ve o an fark ettim... Ne kadar uzun zaman olmuş gökyüzünü izlemeyeli. Mücadele vermekten, bir yerlere yetişmekten, kafamı kaldırıp o güzelliğe bakmayı unutmuşum. O an... Sanki tüm yüklerim bir anlığına yere indi. Elemi, kederi, derdi... bırakıverdim oracıkta.  Korkusuz, rahat, huzurlu… Uzun zamandır ilk defa bu kadar "ben"dim. 

 

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Bir Pazar Sabahı Hayallerin Peşinde

-
Bir pazar sabahı yollara düşmüşüm yine, hayallerimin peşinden koşmaya. İlk satırlarımı da bu hayallerin peşinden koştuğum sabahın yollarında, kulağımda Mor ve Ötesi – Bir Derdim Var şarkısıyla atıyorum işte. Koşa koşa yorulan ayaklarım, kalmayan gücümle, uykunun en tatlı saatlerinde kalktım… direniyorum. Bazen insan ne için yola çıktığını unutsa da, o ilk adımı atan kalbin titreyişi her şeyi hatırlatıyor. Bugün de öyle bir sabah. Gözlerim yarı kapalı, bedenim uykuyla savaşıyor ama ruhum uyanık, çünkü bir hayalin peşinden koşuyorum.  Çünkü bir şeyleri değiştirmek, dönüştürmek istiyorum. Hayat bir yolculuk, evet klişe… ama öyle. Ve ben bu yolculukta nereye varacağımı bilmiyorum, ama nereden başladığımı hiç unutmayacağım. 
Devamı

Kahveyle başlayan, umutla biten :)

-
Resim
Günaaydıııınnnlaar efeniiimmm , günaayyydııınnn :) Güne kahveyle başlayan, ama artık yorgunluğunu kahvenin bile alamadığı bir serüvenin içindeyim. Kahveyle aramda oluşan bağ, sigara ya da alkol bağımlılığına benziyor artık. Bu bir istek değil; düpedüz ihtiyaç. Laneet olsunnn :) Eskiden 3'ü 1 arada kahvelere şeker atarak başlardım güne. Bende neymişim be düpedüz şeker içiyormuşum . Şimdi ise sade ve acı kahvenin sıkı bir tiryakisiyim. Damak zevkim mi değişti, yoksa hayat bana kahvenin bile acısını sevdirdi mi, bilmiyorum.  Neyse, sabah sabah bu kadar uzun satırları sadece “kahve bağımlısıyım” demek için yazmadım aslında. Bugün güzel şeylerden konuşmak istiyorum. Biraz umut etmek, bu düzenin bir gün değişeceğine inanmak, yüzüme küçük de olsa bir tebessüm kondurmak istiyorum. Anlık ruh halim de  biraz karışık — tıpkı Spotify listelerim gibi. Bir Tuğkan şarkısı başlıyor o şarkıyı dinlerken hissettiklerimi yaşıyorum tekrardan  sonra  bir Naim Süleymanoğlu filminde yapı...
Devamı

Geçmişe özlem, geleceğe hasret…

-
Bugün bilgisayardaki eski fotoğraflarımla uzun uzun bakıştık. Her karede bir anı, her karede başka bir Cansu vardı. Her yıl, bir önceki yıldan daha hevesli, daha hayat dolu, küçük şeylerle mutlu olmayı bilen bir Cansu… Gözlerindeki o pırıltıyı gördüm. Ve birden içimden “Heey gidi günleer heey…” dedim. Ardından derin bir iç çekiş… Hani o meşhur video var ya, adam yayında bağırıyor: “Geri verin lan bana kaybolan yıllarımı!” İşte tam da o ses çınladı kulağımda. Gelecek gerçekten daha güzel günleri getirir mi, bilmiyorum. Ama bugün bir kez daha fark ettim: Geçmişin mutluluğunu, saf neşesini ne kadar çok özlemişim. Aslında özlediğim “geçmiş” değil sadece. Ben, yüzü gülen, hayat dolu olan, sevmeyi bilen… Küçücük şeylerle bile mutlu olabilen o eski Cansu’yu özledim. Bu yorgun, içi suskun, aynaya baktığında kendini tanımakta zorlanan Cansu’yu değil… Ben o içi ışık dolu Cansu’yu istiyorum. Onu geri istiyorum. Şimdi Müslüm Gürses’e bağlayıp, “Yıllar utansın!” diye haykırmak geliyor içimden. Düşü...
Devamı