Bir Tesadüf, Bir Cümle, Bir Perde

-

 Bugün garip bir çocukla tanıştım. O yüzden bunu buraya koşup not etmek istedim. Hayatımda gördüğüm en farklı kişiliğe sahip biriyle karşılaştım. Her şey bir sınav sonrası, tamamen tesadüfen başladı. Oturup konuşma imkanı doğdu.

Bu konuşma fırsatında tabii ki her zamanki gibi maskemi taktım: Dik durdum, güldüm, sohbet ettim. Konuşmada fire vermeden ilerledim. O da aynı şekildeydi... En azından ben öyle sanıyordum. Her zaman yaptığımı yapıyordum: Gül, sohbet et, enerji dolu gibi görün ve güçlü dur. Ta ki o cümleyi duyana kadar:

“Cansu, gülüşlerinde bir kırgınlık var, farkında mısın?”

İlk anda yıkılmadım. Yine gülerek, “Hiç de bile, nereden çıkarıyorsun bunu?” dedim. Ama o kararlılıkla devam etti:

“Belli etmemeye çalışsan da, bu çok belli.”

Şaşırdım. Daha önce kimse bana bunu söylemedi. Daha önce ben anlatmadan kimse, benim gülüşümden bir anlam çıkarmamıştı. Sonra devam etti:

“Cansu, çok masumsun. Ve bir o kadar da deli dolusun. Canını hiçbir şey için sıkma.”

Bu adam bunları nereden biliyordu?

"Ulan bloglarımı okudu, oradan çıkarım yaptı" desem, imkânsız. Beni birinden dinledi desem, o da imkânsız. Sadece, “Ben o anlattığın kişi değilim,” dedim.
“Yapma Cansu, kendinle çelişme,” dedi.
Yutkundum. Pes ettim.
“Evet, haklısın. Sen bunu nasıl anladın?” dedim.

“Cansu, enerjiye inanır mısın?”

“Hayır.”

Güldü ve dedi ki:
“Şu an gözümde telefonunu çıkar diyen dayı gibisin.”

İstemsizce güldüm.
“Senden dinlemek istiyorum,” dedim.
Anlattı: Bizim vücudumuzun elektronlarla dolu olduğunu, insanın atomlardan oluştuğunu, enerjiden ibaret olduğumuzu, varlığımızın bu enerjiyle yoğrulduğunu...
Ve ardından bir soru daha:

“Biri hoşuna gidince içindeki heyecan sence ne, Cansu? İnsan dokunmadan nasıl öyle hissedebilir?”

Bu soru aldıııı götürdü beni...
Aylarca bir kere sarılmak için beklediğim, AŞTİ yollarındaki Cansu’nun hislerine...
Ama o kadar donuk duruyorum ki, ne düşündüğümü belli etmemek için içimden sürekli kendime telkin veriyorum.
“Bu sadece fiziksel görünümü beğenmekle ilgili,” deyip geçiştiriyorum.
Ama içim geçiştirilmiyor.

Uzun bir sohbetin ardından ayrıldık.
Hayat, gözümün önündeki perdeden daha farklı bir perdenin de olabileceğini gösterdi bana.
Beklenmedik anda, beklenmedik kişilerle yapılan sohbetler...
Ne anlamlar çıkarmalıyım bilmiyorum.
Ama şunu fark ettim:

Hayat, tahmin ettiğimiz ve istediğimiz çizgide ilerlemeyebiliyor bazen.
Ve bazen, hiç ummadığın biri seni bir cümlede yakalayabiliyor.
Gülüşünde gizlediğin her şeyi görebiliyor.

Yorumlar

  1. Yalçın Güler8 Haziran 2025 03:48

    En savunmasız olduğumuz anlar bazen en sıradan sohbetlerde çıkıyor ortaya. Ne kadar dik dursak da, bazı insanlar ruhumuzun içini görmeyi başarıyor. Ve bazen, bizi en çok anlayan, en kısa süre tanıyan biri olabiliyor.

    Hep güzel insanlar ile tanışman dileğiyle :)

    YanıtlaSil

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Bir Pazar Sabahı Hayallerin Peşinde

-
Bir pazar sabahı yollara düşmüşüm yine, hayallerimin peşinden koşmaya. İlk satırlarımı da bu hayallerin peşinden koştuğum sabahın yollarında, kulağımda Mor ve Ötesi – Bir Derdim Var şarkısıyla atıyorum işte. Koşa koşa yorulan ayaklarım, kalmayan gücümle, uykunun en tatlı saatlerinde kalktım… direniyorum. Bazen insan ne için yola çıktığını unutsa da, o ilk adımı atan kalbin titreyişi her şeyi hatırlatıyor. Bugün de öyle bir sabah. Gözlerim yarı kapalı, bedenim uykuyla savaşıyor ama ruhum uyanık, çünkü bir hayalin peşinden koşuyorum.  Çünkü bir şeyleri değiştirmek, dönüştürmek istiyorum. Hayat bir yolculuk, evet klişe… ama öyle. Ve ben bu yolculukta nereye varacağımı bilmiyorum, ama nereden başladığımı hiç unutmayacağım. 
Devamı

Kahveyle başlayan, umutla biten :)

-
Resim
Günaaydıııınnnlaar efeniiimmm , günaayyydııınnn :) Güne kahveyle başlayan, ama artık yorgunluğunu kahvenin bile alamadığı bir serüvenin içindeyim. Kahveyle aramda oluşan bağ, sigara ya da alkol bağımlılığına benziyor artık. Bu bir istek değil; düpedüz ihtiyaç. Laneet olsunnn :) Eskiden 3'ü 1 arada kahvelere şeker atarak başlardım güne. Bende neymişim be düpedüz şeker içiyormuşum . Şimdi ise sade ve acı kahvenin sıkı bir tiryakisiyim. Damak zevkim mi değişti, yoksa hayat bana kahvenin bile acısını sevdirdi mi, bilmiyorum.  Neyse, sabah sabah bu kadar uzun satırları sadece “kahve bağımlısıyım” demek için yazmadım aslında. Bugün güzel şeylerden konuşmak istiyorum. Biraz umut etmek, bu düzenin bir gün değişeceğine inanmak, yüzüme küçük de olsa bir tebessüm kondurmak istiyorum. Anlık ruh halim de  biraz karışık — tıpkı Spotify listelerim gibi. Bir Tuğkan şarkısı başlıyor o şarkıyı dinlerken hissettiklerimi yaşıyorum tekrardan  sonra  bir Naim Süleymanoğlu filminde yapı...
Devamı

Geçmişe özlem, geleceğe hasret…

-
Bugün bilgisayardaki eski fotoğraflarımla uzun uzun bakıştık. Her karede bir anı, her karede başka bir Cansu vardı. Her yıl, bir önceki yıldan daha hevesli, daha hayat dolu, küçük şeylerle mutlu olmayı bilen bir Cansu… Gözlerindeki o pırıltıyı gördüm. Ve birden içimden “Heey gidi günleer heey…” dedim. Ardından derin bir iç çekiş… Hani o meşhur video var ya, adam yayında bağırıyor: “Geri verin lan bana kaybolan yıllarımı!” İşte tam da o ses çınladı kulağımda. Gelecek gerçekten daha güzel günleri getirir mi, bilmiyorum. Ama bugün bir kez daha fark ettim: Geçmişin mutluluğunu, saf neşesini ne kadar çok özlemişim. Aslında özlediğim “geçmiş” değil sadece. Ben, yüzü gülen, hayat dolu olan, sevmeyi bilen… Küçücük şeylerle bile mutlu olabilen o eski Cansu’yu özledim. Bu yorgun, içi suskun, aynaya baktığında kendini tanımakta zorlanan Cansu’yu değil… Ben o içi ışık dolu Cansu’yu istiyorum. Onu geri istiyorum. Şimdi Müslüm Gürses’e bağlayıp, “Yıllar utansın!” diye haykırmak geliyor içimden. Düşü...
Devamı