Gururla, Minnetle, Hep Atatürk’le

-

Geçen hafta kelimenin tam anlamıyla hem zihinsel hem de fiziksel olarak yorucuydu. Badananın hemen ertesi günü kollarımı hissetmeden uyandım desem yeridir. Üzerine bir de sabah erken saatte girmem gereken bir sınavım vardı. O kadar yorgundum ki alarm çaldıkça erteliyor, zamanın farkına bile varamıyordum. Gözümü açtığımda sınavıma yalnızca yarım saat kalmıştı! Panikle hazırlandım ve apar topar evden çıktım. Ne yazık ki sınava 15 dakika geç kaldım.

Sınav esnasında göz kapaklarım sanki kurşun gibiydi, uykumun ağırlığı altında eziliyordum. Ama sınavdan sonra biraz yürümek iyi geldi. Havanın serinliği, sokakların hareketliliği beni kendime getirdi. Şehrin her köşesi bayraklarla süslenmişti. İnsanların üzerinde bayramın, 19 Mayıs’ın coşkusu hissediliyordu. O an içimde tarifsiz bir istek doğdu: “Bugün Anıtkabir’e gitmeliyim,” dedim kendime. Bu özel günün bir parçası olmak, bu coşkunun içinde yer almak istedim.

Babamı aradım. “Bugün seninle Anıtkabir’e gitmek istiyorum,” dedim. Bu, bizim ilk Anıtkabir ziyaretimiz olacaktı ve böylesi özel bir günü birlikte yaşamak istedim. Yollarda, metroda inanılmaz bir kalabalık vardı. Ama bu kalabalık itici değil, aksine huzur vericiydi. Hepimiz aynı amaçla, aynı duyguyla oradaydık. İşte bu ortaklık duygusu bana yetti.

Anıtkabir’e vardığımızda gözüm etrafı taradı. Takım elbiseli yaşlı amcalar, üzerinde Atatürk tişörtü olan teyzeler, kırmızı beyaz giymiş çocuklar, ellerinde Türk bayraklarını coşkuyla sallayan gençler... Her biri, bu milletin hafızasında yer eden gurur verici bir tablonun parçası gibiydi. Babamla birlikte Atamızın kabrini ziyaret ettik. Sessizce duamı okudum.

Orada, elinde bastonuyla, göğsünde madalyalarıyla dimdik duran bir gaziyle konuşma fırsatım oldu. Onun gibi nice bedel ödemiş insanların hâlâ Atatürk’e duyduğu sevgiyle orada olması, bana bu vatanın ne kadar güçlü temeller üzerine kurulduğunu bir kez daha hatırlattı. Atatürk sevgisi, ilk günkü gibi taze ve yüreklerde hâlâ dipdiri ve  ilelebet  de öyle kalacak biliyorum. 

Dönüş yolunda marşlarımızı söyleyerek yürüdük. Yorgundum ama içim huzur doluydu. Bugün bir sınavı değil sadece, aynı zamanda tarihimizle, milletimizle, atalarımızla bağ kurduğum bir günü de geride bıraktım. ve bu bağ, bana yaşadığımı hissettiren en güçlü duyguydu.


Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Bir Pazar Sabahı Hayallerin Peşinde

-
Bir pazar sabahı yollara düşmüşüm yine, hayallerimin peşinden koşmaya. İlk satırlarımı da bu hayallerin peşinden koştuğum sabahın yollarında, kulağımda Mor ve Ötesi – Bir Derdim Var şarkısıyla atıyorum işte. Koşa koşa yorulan ayaklarım, kalmayan gücümle, uykunun en tatlı saatlerinde kalktım… direniyorum. Bazen insan ne için yola çıktığını unutsa da, o ilk adımı atan kalbin titreyişi her şeyi hatırlatıyor. Bugün de öyle bir sabah. Gözlerim yarı kapalı, bedenim uykuyla savaşıyor ama ruhum uyanık, çünkü bir hayalin peşinden koşuyorum.  Çünkü bir şeyleri değiştirmek, dönüştürmek istiyorum. Hayat bir yolculuk, evet klişe… ama öyle. Ve ben bu yolculukta nereye varacağımı bilmiyorum, ama nereden başladığımı hiç unutmayacağım. 
Devamı

Kahveyle başlayan, umutla biten :)

-
Resim
Günaaydıııınnnlaar efeniiimmm , günaayyydııınnn :) Güne kahveyle başlayan, ama artık yorgunluğunu kahvenin bile alamadığı bir serüvenin içindeyim. Kahveyle aramda oluşan bağ, sigara ya da alkol bağımlılığına benziyor artık. Bu bir istek değil; düpedüz ihtiyaç. Laneet olsunnn :) Eskiden 3'ü 1 arada kahvelere şeker atarak başlardım güne. Bende neymişim be düpedüz şeker içiyormuşum . Şimdi ise sade ve acı kahvenin sıkı bir tiryakisiyim. Damak zevkim mi değişti, yoksa hayat bana kahvenin bile acısını sevdirdi mi, bilmiyorum.  Neyse, sabah sabah bu kadar uzun satırları sadece “kahve bağımlısıyım” demek için yazmadım aslında. Bugün güzel şeylerden konuşmak istiyorum. Biraz umut etmek, bu düzenin bir gün değişeceğine inanmak, yüzüme küçük de olsa bir tebessüm kondurmak istiyorum. Anlık ruh halim de  biraz karışık — tıpkı Spotify listelerim gibi. Bir Tuğkan şarkısı başlıyor o şarkıyı dinlerken hissettiklerimi yaşıyorum tekrardan  sonra  bir Naim Süleymanoğlu filminde yapı...
Devamı

Geçmişe özlem, geleceğe hasret…

-
Bugün bilgisayardaki eski fotoğraflarımla uzun uzun bakıştık. Her karede bir anı, her karede başka bir Cansu vardı. Her yıl, bir önceki yıldan daha hevesli, daha hayat dolu, küçük şeylerle mutlu olmayı bilen bir Cansu… Gözlerindeki o pırıltıyı gördüm. Ve birden içimden “Heey gidi günleer heey…” dedim. Ardından derin bir iç çekiş… Hani o meşhur video var ya, adam yayında bağırıyor: “Geri verin lan bana kaybolan yıllarımı!” İşte tam da o ses çınladı kulağımda. Gelecek gerçekten daha güzel günleri getirir mi, bilmiyorum. Ama bugün bir kez daha fark ettim: Geçmişin mutluluğunu, saf neşesini ne kadar çok özlemişim. Aslında özlediğim “geçmiş” değil sadece. Ben, yüzü gülen, hayat dolu olan, sevmeyi bilen… Küçücük şeylerle bile mutlu olabilen o eski Cansu’yu özledim. Bu yorgun, içi suskun, aynaya baktığında kendini tanımakta zorlanan Cansu’yu değil… Ben o içi ışık dolu Cansu’yu istiyorum. Onu geri istiyorum. Şimdi Müslüm Gürses’e bağlayıp, “Yıllar utansın!” diye haykırmak geliyor içimden. Düşü...
Devamı