Öğretmenlikten Badanacılığa Terfi Ettim :(

-

 Selaaaammm!

Daha 90’lar partisinin yorgunluğunu üzerimden atamadan, kendimi badana yaparken buldum. Evet evet, bildiğiniz badana! Hani o duvar-boyama işi var ya, işte o. Ama durun, olaylar öyle hemen gelişmedi...

Ev sessiz, herkes dışarıda… Tam “ohhh miss gibi, çayımı alıp ders çalışacağım” diye plan yaparken bir anda kapı çaldı. Bir açtım ki babam! Elinde boyalarla içeri girdi. Gülerek, “Hadi kızım, badana yapıcaz,” dedi. İçimden bir çığlık yükseldi ama dışarıya sadece tek bir kelime çıktı:
"Peki…"

O an kütüphaneye kaçma fikri aklımdan geçmedi değil. Ama saatte hayli ileriydi. Ne Ankara’nın trafiği çekilir, ne de dönüş yolu. Kaldım evde… ve boyaların kaderine teslim oldum.

İlk gün babam başladı boyamaya. Ben de sözde yardım ettim. Hani olur ya, “Ben de yardım ettim” demek için fırçayı iki üç kere duvara sürersin ya, işte tam o kıvamdı katkım. Ama olay asıl ertesi gün başladı.

Sabah, babam beni uyandırdı. Kahvaltıyı ettik, elime fırçayı tutuşturdu. Sanki yılların badanacısıyım, nasıl yapacağımı biliyorum da kendimi kaptırmışım… Direkt kapıya giriş yaptım.
Ama iş öyle “boya vur geç” değilmiş! Kapı dediğin köşeli, girintili çıkıntılı bir şeymiş. Duvar gibi değil ki… Fırçayı sürdükçe yoruldum, yoruldukça pes ettim ama yine de bırakamadım. Birinci kapıdan sonra elim alıştı. Kafamda da usta tripleri başladı tabii…

Babam bir ara seslendi:
“Her yeri damlattın, çok pis çalışıyorsun!”
Ben de anında cevabı yapıştırdım:
“Biz ustalar biraz dağınık çalışırız baba, sen bana bir çay getir de şöyle soluklanayım!”

Güldük baya…
Sonra o kapı, bu kapı derken bütün gün geçti. Akşam olduğunda kapılar yepyeni ama ben pert haldeydim. Üstüm başım, ellerim, yüzüm… resmen boya banyosu yapmışım gibi. Hemen kendimi duşa attım. Duştan sonra ise... oturdum ve kalkamadım.
Kollarım ağrıyor, bacaklarım tutmuyor…
Resmen dövülmüş gibiyim.

Ve işte şimdi, o yorgunlukla yatağımda uzanmış, bilgisayar önümde bu satırları yazıyorum. Belki bedenim hâlâ yorgun ama içim hafifledi. Bazen plan dışı şeyler insana farklı bir nefes oluyor galiba.

Ama yine de…
Siz siz olun, bir daha “badana” kelimesini duyarsanız hemen başka odaya geçin, görmezden gelin, duymayın.
Kütüphane yoluna da erkenden çıkın. Kaçın kaççç!

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Bir Pazar Sabahı Hayallerin Peşinde

-
Bir pazar sabahı yollara düşmüşüm yine, hayallerimin peşinden koşmaya. İlk satırlarımı da bu hayallerin peşinden koştuğum sabahın yollarında, kulağımda Mor ve Ötesi – Bir Derdim Var şarkısıyla atıyorum işte. Koşa koşa yorulan ayaklarım, kalmayan gücümle, uykunun en tatlı saatlerinde kalktım… direniyorum. Bazen insan ne için yola çıktığını unutsa da, o ilk adımı atan kalbin titreyişi her şeyi hatırlatıyor. Bugün de öyle bir sabah. Gözlerim yarı kapalı, bedenim uykuyla savaşıyor ama ruhum uyanık, çünkü bir hayalin peşinden koşuyorum.  Çünkü bir şeyleri değiştirmek, dönüştürmek istiyorum. Hayat bir yolculuk, evet klişe… ama öyle. Ve ben bu yolculukta nereye varacağımı bilmiyorum, ama nereden başladığımı hiç unutmayacağım. 
Devamı

Kahveyle başlayan, umutla biten :)

-
Resim
Günaaydıııınnnlaar efeniiimmm , günaayyydııınnn :) Güne kahveyle başlayan, ama artık yorgunluğunu kahvenin bile alamadığı bir serüvenin içindeyim. Kahveyle aramda oluşan bağ, sigara ya da alkol bağımlılığına benziyor artık. Bu bir istek değil; düpedüz ihtiyaç. Laneet olsunnn :) Eskiden 3'ü 1 arada kahvelere şeker atarak başlardım güne. Bende neymişim be düpedüz şeker içiyormuşum . Şimdi ise sade ve acı kahvenin sıkı bir tiryakisiyim. Damak zevkim mi değişti, yoksa hayat bana kahvenin bile acısını sevdirdi mi, bilmiyorum.  Neyse, sabah sabah bu kadar uzun satırları sadece “kahve bağımlısıyım” demek için yazmadım aslında. Bugün güzel şeylerden konuşmak istiyorum. Biraz umut etmek, bu düzenin bir gün değişeceğine inanmak, yüzüme küçük de olsa bir tebessüm kondurmak istiyorum. Anlık ruh halim de  biraz karışık — tıpkı Spotify listelerim gibi. Bir Tuğkan şarkısı başlıyor o şarkıyı dinlerken hissettiklerimi yaşıyorum tekrardan  sonra  bir Naim Süleymanoğlu filminde yapı...
Devamı

Geçmişe özlem, geleceğe hasret…

-
Bugün bilgisayardaki eski fotoğraflarımla uzun uzun bakıştık. Her karede bir anı, her karede başka bir Cansu vardı. Her yıl, bir önceki yıldan daha hevesli, daha hayat dolu, küçük şeylerle mutlu olmayı bilen bir Cansu… Gözlerindeki o pırıltıyı gördüm. Ve birden içimden “Heey gidi günleer heey…” dedim. Ardından derin bir iç çekiş… Hani o meşhur video var ya, adam yayında bağırıyor: “Geri verin lan bana kaybolan yıllarımı!” İşte tam da o ses çınladı kulağımda. Gelecek gerçekten daha güzel günleri getirir mi, bilmiyorum. Ama bugün bir kez daha fark ettim: Geçmişin mutluluğunu, saf neşesini ne kadar çok özlemişim. Aslında özlediğim “geçmiş” değil sadece. Ben, yüzü gülen, hayat dolu olan, sevmeyi bilen… Küçücük şeylerle bile mutlu olabilen o eski Cansu’yu özledim. Bu yorgun, içi suskun, aynaya baktığında kendini tanımakta zorlanan Cansu’yu değil… Ben o içi ışık dolu Cansu’yu istiyorum. Onu geri istiyorum. Şimdi Müslüm Gürses’e bağlayıp, “Yıllar utansın!” diye haykırmak geliyor içimden. Düşü...
Devamı