-

 


Ben Geldim!

Uzun ve yorucu bir haftanın ardından nihayet bilgisayarımın başına oturabildim. Cümlelerime “Ben o aydınlık günleri görürüm inşallah” diyerek başlamak istiyorum—her ne kadar bu yazının doğrudan konusu olmasa da, içimde bu dileğin yankısını sizlerle paylaşmak istedim.


Bu yoğun haftayı geride bırakırken, kendime ayırdığım bir pazar gününde, içerik üretmek ve yazmak istedim. Konuyu ise, bir otobüs yolculuğu sırasında, camdan dışarıya bakarken düşündüm:

Gerçek mutluluk diye bir şey var mı?



Otobüs yolculukları bana hep bir tür içe dönüş gibi gelir. Dış dünyadan kopmadan ama kendi iç sesimi de daha net duyabildiğim anlar… İşte o anlardan birinde aklıma şu soru düştü: Gerçek mutluluk diye bir şey var mı?


Mutluluğun tanımı kişiden kişiye değişiyor. Kimimiz için sevdiklerimizin sağlığı, kimimiz için başardığımız bir hedef ya da sadece güneşli bir sabah… Ama işin ilginci, o mutluluğu ne zaman yakaladığımızı çoğu zaman fark edemiyoruz.


Fransız filozof Albert Camus, mutluluğa dair şöyle der:


“Gerçek mutluluk, bir insanın düşündükleriyle söyledikleri ve yaptıkları arasında tam bir uyum olmasıdır.”


Yani belki de mutluluk, dış koşulların değil; içsel bütünlüğün bir sonucudur. Kendiyle çelişmeyen, kendi içinde tutarlı bir yaşam sürebilen insanlar, en sade hâlleriyle bile mutlu olabilirler.


Ancak çağımızda mutluluk çoğu zaman “bir hedef” gibi sunuluyor. Sanki ulaşılacak bir zirve, ele geçirilecek bir ganimet… 


Yorumlar

  1. Yalçın Güler8 Haziran 2025 03:42

    Otobüs yolculuklarında dışarıyı izleyip dalmak, insanın iç sesini daha net duyabildiği nadir anlardandır gerçekten. Ben de özellikle uzun yolculuklarda hayata, kendime ve zamanın geçişine dair çok düşünüyorum.

    Mutluluk kavramını çoğu zaman bir “sonuç” gibi görmeye zorlanıyoruz, belki de en derin mutluluk, insanın kendine yalan söylemediği anlarda gizli.

    YanıtlaSil

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Bir Pazar Sabahı Hayallerin Peşinde

-
Bir pazar sabahı yollara düşmüşüm yine, hayallerimin peşinden koşmaya. İlk satırlarımı da bu hayallerin peşinden koştuğum sabahın yollarında, kulağımda Mor ve Ötesi – Bir Derdim Var şarkısıyla atıyorum işte. Koşa koşa yorulan ayaklarım, kalmayan gücümle, uykunun en tatlı saatlerinde kalktım… direniyorum. Bazen insan ne için yola çıktığını unutsa da, o ilk adımı atan kalbin titreyişi her şeyi hatırlatıyor. Bugün de öyle bir sabah. Gözlerim yarı kapalı, bedenim uykuyla savaşıyor ama ruhum uyanık, çünkü bir hayalin peşinden koşuyorum.  Çünkü bir şeyleri değiştirmek, dönüştürmek istiyorum. Hayat bir yolculuk, evet klişe… ama öyle. Ve ben bu yolculukta nereye varacağımı bilmiyorum, ama nereden başladığımı hiç unutmayacağım. 
Devamı

Kahveyle başlayan, umutla biten :)

-
Resim
Günaaydıııınnnlaar efeniiimmm , günaayyydııınnn :) Güne kahveyle başlayan, ama artık yorgunluğunu kahvenin bile alamadığı bir serüvenin içindeyim. Kahveyle aramda oluşan bağ, sigara ya da alkol bağımlılığına benziyor artık. Bu bir istek değil; düpedüz ihtiyaç. Laneet olsunnn :) Eskiden 3'ü 1 arada kahvelere şeker atarak başlardım güne. Bende neymişim be düpedüz şeker içiyormuşum . Şimdi ise sade ve acı kahvenin sıkı bir tiryakisiyim. Damak zevkim mi değişti, yoksa hayat bana kahvenin bile acısını sevdirdi mi, bilmiyorum.  Neyse, sabah sabah bu kadar uzun satırları sadece “kahve bağımlısıyım” demek için yazmadım aslında. Bugün güzel şeylerden konuşmak istiyorum. Biraz umut etmek, bu düzenin bir gün değişeceğine inanmak, yüzüme küçük de olsa bir tebessüm kondurmak istiyorum. Anlık ruh halim de  biraz karışık — tıpkı Spotify listelerim gibi. Bir Tuğkan şarkısı başlıyor o şarkıyı dinlerken hissettiklerimi yaşıyorum tekrardan  sonra  bir Naim Süleymanoğlu filminde yapı...
Devamı

Geçmişe özlem, geleceğe hasret…

-
Bugün bilgisayardaki eski fotoğraflarımla uzun uzun bakıştık. Her karede bir anı, her karede başka bir Cansu vardı. Her yıl, bir önceki yıldan daha hevesli, daha hayat dolu, küçük şeylerle mutlu olmayı bilen bir Cansu… Gözlerindeki o pırıltıyı gördüm. Ve birden içimden “Heey gidi günleer heey…” dedim. Ardından derin bir iç çekiş… Hani o meşhur video var ya, adam yayında bağırıyor: “Geri verin lan bana kaybolan yıllarımı!” İşte tam da o ses çınladı kulağımda. Gelecek gerçekten daha güzel günleri getirir mi, bilmiyorum. Ama bugün bir kez daha fark ettim: Geçmişin mutluluğunu, saf neşesini ne kadar çok özlemişim. Aslında özlediğim “geçmiş” değil sadece. Ben, yüzü gülen, hayat dolu olan, sevmeyi bilen… Küçücük şeylerle bile mutlu olabilen o eski Cansu’yu özledim. Bu yorgun, içi suskun, aynaya baktığında kendini tanımakta zorlanan Cansu’yu değil… Ben o içi ışık dolu Cansu’yu istiyorum. Onu geri istiyorum. Şimdi Müslüm Gürses’e bağlayıp, “Yıllar utansın!” diye haykırmak geliyor içimden. Düşü...
Devamı